In de New York Times verscheen vorige week een verslag van interviews met 93 superdelegates (De 771 Democratische partijbonzen die door deze titel hun eigen gewicht op de electorale schaal kunnen plaatsen op de Democratische Conventie in Milwaukee in juli dit jaar). Daaruit bleek dat zelfs als Bernie Sanders met een ruime voorsprong zal winnen, maar niet de meerderheid van de delegates zal veroveren, er onderhandeld gaat worden over wie de Democratische genomineerde zou moeten worden die het tegen Trump zal opnemen. Dat zou Biden kunnen zijn, maar ook iemand die helemaal niet aan het verkiezingscircus heeft deelgenomen. Uiteindelijk is de stem van het volk niet meer dan gemompel voor een partij, die zich democratisch noemt. — In de wekelijkse column van Chris Hedges op truthdig.com (2 maart 2020 – oorspronkelijke titel: “Class: The Little Word the Elites Want You to Forget”), windt hij zich op over het feit dat zelfs een gematigd politicus als Sanders, die zeer urgente, noodzakelijke en gerechtvaardigde zaken als ongelijkheid en klimaatcatastrofe aan de orde stelt, door de politieke elite als lastpost terzijde wordt geschoven, in naam van de oligarchie die de VS is. Liever Trump dan Sanders. De onvermijdelijke politieke revolutie zal dus op straat moeten worden bevochten.
foto: Chase Elliott Clark, Creative Commons Attribution 2.0
Aristoteles, Niccolò Machiavelli, Alexis de Tocqueville, Adam Smith en Karl Marx baseerden hun filosofieën op het begrip dat er een natuurlijke tegenstelling bestaat tussen de rijken en de rest van ons. De belangen van de rijken zijn niet onze belangen. De waarheden van de rijken zijn niet onze waarheden. De levens van de rijken zijn niet onze levens. Grote rijkdom leidt niet alleen tot minachting voor degenen die het niet hebben, maar het stelt oligarchen ook in staat om legers van advocaten, publicisten, politici, rechters, academici en journalisten te betalen om het publieke debat te censureren en te beheersen en dissidentie te onderdrukken. Neoliberalisme, deïndustrialisatie, de vernietiging van vakbonden, het verlagen en zelfs afschaffen van de belastingen van rijken en bedrijven, vrijhandel, globalisering, de surveillancestaat, eindeloze oorlogen en bezuinigingen – de ideologieën of hulpmiddelen die de oligarchen gebruiken om hun eigen belangen te bevorderen – worden aan het publiek gepresenteerd als natuurwet, de mechanismen voor sociale en economische vooruitgang, zelfs als de oligarchen de grondslagen van een liberale democratie opblazen en een klimaatcrisis verergeren die het menselijk leven dreigt te vernietigen.
De oligarchen praten graag over ras. Ze praten graag over seksuele identiteit en gender. Ze praten graag over patriottisme. Ze praten graag over religie. Ze praten graag over immigratie. Ze praten graag over abortus. Ze praten graag over controle van wapenbezit. Ze praten graag over culturele degeneratie of culturele vrijheid. Ze praten echter niet graag over klasse.
Ras, gender, religie, abortus, immigratie, beheersing van het wapenbezit, cultuur en patriottisme zijn kwesties die worden gebruikt om mensen te verdelen, om mensen tegen elkaar op te zetten, om virulente haat en vijandigheid te voeden. De culturele strijd geeft de oligarchen, zowel Democraten als Republikeinen, de dekking om de rooftocht voort te zetten. Er zijn weinig substantiële verschillen tussen de twee regerende politieke partijen in de Verenigde Staten. Daarom kunnen oligarchen als Donald Trump en Michael Bloomberg moeiteloos van de ene partij naar de andere overstappen. Zodra oligarchen de macht grijpen, schreef Aristoteles, moet een samenleving de tirannie accepteren of voor revolutie kiezen.
De Verenigde Staten stonden op het punt van revolutie – een feit dat president Franklin Roosevelt in zijn privé-correspondentie vaststelde – te midden van de ineenstorting van het kapitalisme in de jaren dertig. Roosevelt reageerde door de macht van de oligarchen krachtdadig te beteugelen. De federale overheid pakte de massale werkloosheid aan door 12 miljoen banen te creëren via de Works Progress Administration (WPA), waardoor de regering de grootste werkgever in het land werd. Zij legaliseerde vakbonden, waarvan vele onwettig waren verklaard, en door de National Labour Relations Act gemachtigd werden om zich te organiseren. Zij keurde in 1933 regelgeving voor de banken goed, waaronder de Emergency Banking Act, de Banking Act en de Securities Act, om een nieuwe beurscrash te voorkomen. De Federal Emergency Relief Administration zorgde voor het equivalent in hedendaags geld van $ 9,88 miljard, dat werd verstrekt voor hulpoperaties in steden en staten. De Democratische president belastte de rijken en bedrijven zwaar. (Het republikeinse bestuur van Dwight Eisenhower in de jaren vijftig belastte nog steeds de hoogste verdieners met 91%.) De regering van Roosevelt stelde programma’s in zoals sociale bijstand en een algemeen pensioenprogramma. Zij verleende financiële bijstand aan pachtboeren en arbeidsmigranten. Zij financierde kunst en cultuur. Zij creëerde de United States Housing Authority en stelde de Fair Labour Standards Act van 1938 in, die het minimumloon vaststelde en een limiet op verplichte werkuren vaststelde. Deze zware overheidsinterventie tilde het land uit de Grote Depressie. Het maakte ook dat Roosevelt, die werd gekozen voor een ongekende vierde termijn, en de Democratische Partij razend populair werden onder werkende en middenklasse gezinnen. De Democratische Partij zou, als zij een dergelijk beleid opnieuw zou invoeren, elke verkiezing met grote overmacht winnen.
Maar de New Deal was het zwarte monster in de ogen van de oligarchen. Ze begonnen de New Deal van Roosevelt ongedaan te maken nog voordat de Tweede Wereldoorlog eind 1941 uitbrak (d.w.z. toen de VS er bij betrokken raakten, vert). Ze ontmantelden geleidelijk de voorschriften en programma’s die niet alleen het kapitalisme hadden gered, maar ook de democratie zelf. We leven nu in een oligarchische staat. De oligarchen beheersen de politiek, economie, cultuur, onderwijs en de pers. Donald Trump is misschien een narcist en een oplichter, maar hij valt de oligarchische elite aan in zijn langdradige toespraken, tot grote vreugde van zijn aanhangers. Hij spreekt net als Bernie Sanders over het verboden onderwerp – klasse. Maar hoewel hij de oligarchen in verlegenheid brengt, vormt Trump, in tegenstelling tot Sanders, geen echte bedreiging voor hen. Trump zal, net als iedere andere demagoog, aanzetten tot geweld tegen de kwetsbaren, de culturele en sociale verdeeldheid vergroten en de tirannie consolideren, maar hij zal de rijken met rust laten. Het is Sanders die de oligarchen vrezen en haten.
De elites van de Democratische Partij zullen elk mechanisme gebruiken, hoe schandalig en ondemocratisch ook, om te voorkomen dat Sanders de nominatie krijgt. De New York Times interviewde 93 van de meer dan 700 superdelegates, benoemd door de partij met toestemming om mee te stemmen in de tweede ronde als geen enkele kandidaat de vereiste 1.991 delegates heeft gewonnen in de eerste ronde. De meeste geïnterviewden zeiden dat ze zouden proberen te voorkomen dat Sanders de genomineerde zou zijn als hij geen meerderheid van afgevaardigden in de eerste ronde had, zelfs als daarvoor nodig was om iemand in te schakelen die niet meedeed aan de voorverkiezingen – senator Sherrod Brown uit Ohio werd genoemd – en zelfs als het ertoe leidde dat de aanhangers van Sanders uit afkeer de partij verlieten. Als Sanders er niet in slaagt om 1.991 afgevaardigden te verkrijgen vóór de conventie, wat waarschijnlijk lijkt, is het vrijwel zeker dat hij door de partij wordt geblokkeerd om de Democratische kandidaat te worden. De schade aan de Democratische Partij, als dit gebeurt, zal catastrofaal zijn. Het zorgt er ook voor dat Trump een tweede termijn wint.
Zoals ik in mijn column van 17 februari ‘De nieuwe spelregels’, schreef:
“Het democratische socialisme van Sanders is in wezen dat van een New Deal-democraat. Zijn politieke opvattingen zouden in Frankrijk of Duitsland deel uitmaken van de mainstream, waar sociaaldemocratie een geaccepteerd onderdeel van het politieke landschap is en gewoonlijk door communisten en radicale socialisten wordt afgewezen als te toegevend. Sanders roept op tot een einde aan onze buitenlandse oorlogen, een verlaging van het militaire budget, is vóór ‘Medicare for All’, afschaffing van de doodstraf, afschaffing van verplichte minimumstraffen en privé-gevangenissen, een terugkeer van Glass-Steagall, verhoging van belastingen voor de rijken, verhoging van het minimumloon tot $ 15 per uur, kwijtschelding van studieschulden, eliminatie van het Electoral College, verbod op fracking en opsplitsen van agrarische megabedrijven. Dit ziet er niet uit als een revolutionaire agenda.”
“Sanders stelt, in tegenstelling tot veel radicalere socialisten, niet voor de banken en de fossiele brandstoffen- en wapenindustrie te nationaliseren. Hij roept niet op tot de strafrechtelijke vervolging van de financiële elites die de wereldeconomie hebben verwoest of de politici en generaals die hebben gelogen om preventieve oorlogen te lanceren, die volgens het internationale recht zijn gedefinieerd als criminele aanvalsoorlogen, die een groot deel van het Midden-Oosten hebben geruïneerd, met honderdduizenden doden en miljoenen vluchtelingen en ontheemden als gevolg, hetgeen tussen de $ 5 en $ 7 biljoen kostte. Hij roept werknemers niet op tot het in bezit nemen van fabrieken en bedrijven. Hij belooft niet om de grootschalige overheidssurveillance op burgers te stoppen. Hij is niet van plan om bedrijven te straffen die de productie naar het buitenland hebben verplaatst. Het belangrijkste is dat hij, anders dan ik, van mening is dat het politieke systeem, inclusief de Democratische Partij, van binnenuit kan worden hervormd. Hij ondersteunt geen aanhoudende massale burgerlijke ongehoorzaamheid om het systeem ten val te brengen, de enige hoop die we hebben om de klimaatcrisis, die de mensheid dreigt te vernietigen, een halt toe te roepen. In het politieke spectrum is hij op zijn best verlicht gematigd.”
De leiders van de Democratische Partij zijn zich er terdege van bewust dat ze zonder werk zouden zitten in een functionerende democratie. Een democratie waarin rijken geen verkiezingen kopen, en geen lobbyisten naar Washington en hoofdsteden van de staten sturen om wetten en wetgeving te schrijven. Een democratie waarin het gevaar van oligarchische heerschappij wordt begrepen en deel uitmaakt van het nationale debat.
De Democraten dienen, net als de Republikeinen, de belangen van de farmaceutische- en verzekeringsbedrijven. De Democraten dienen, net als de Republikeinen, de belangen van de defensiecontractanten. De Democraten dienen, net als de Republikeinen, de belangen van de fossiele brandstofindustrie. De Democraten gaven, tezamen met de Republikeinen, hun goedkeuring aan 738 miljard dollar voor ons opgeblazen leger in het fiscale jaar 2020. De Democraten verzetten zich niet, net als de Republikeinen, tegen de eindeloze oorlogen in het Midden-Oosten. De Democraten pakten, net als de Republikeinen, ons onze burgerlijke vrijheden af, waaronder het recht op privacy, het recht verstoken te blijven van grootschalige surveillance door de overheid en het recht op een eerlijk proces. De Democraten legaliseerden, net als de Republikeinen, onbeperkte financiering door de rijken en bedrijven om ons verkiezingsproces te transformeren in een systeem van gelegaliseerde omkoping. De Democraten militariseerden, net als de Republikeinen, onze politie en tuigden een systeem van massale opsluiting op dat 25% van alle gevangenen in de wereld omvat, terwijl de Verenigde Staten slechts 5% van de wereldbevolking uitmaken. De Democraten zijn, net als de Republikeinen, het politieke gezicht van de oligarchie.
De leiders van de Democratische Partij – de Clintons, Nancy Pelosi, Chuck Schumer, Tom Perez – zien liever de partij en de democratische staat imploderen dan hun voorrechten af te staan. De Democratische Partij is geen bolwerk tegen despotisme. Zij staat garant voor despotisme. Zij is volledig betrokken in het klassenproject. Haar leugens, bedrog, verraad aan werkende mannen en vrouwen en het ondersteunen van plundering door grote bedrijven maakten een demagoog als Trump mogelijk. Elke bedreiging voor het klassenproject, zelfs de halfslachtige die Sanders zou uitoefenen als de genomineerde van de partij, zal de Democratische elites met de Republikeinen verenigen om Trump aan de macht te houden.
Wat zullen we doen als de oligarchen in de Democratische Partij opnieuw de nominatie van Sanders stelen? Zullen we eindelijk een systeem achter ons laten dat altijd tegen ons is geweest? Zullen we de oligarchische staat ombouwen tot parallelle, populistische instituten om onszelf te beschermen en macht tegenover macht te plaatsen? Zullen we vakbonden, derde partijen en militante bewegingen organiseren die de taal van de klassenstrijd spreken? Zullen we organisaties voor gemeenschapsontwikkeling vormen die lokale valuta’s, openbare banken en voedselcoöperaties opzetten? Zullen we stakingen houden en aanhoudende burgerlijke ongehoorzaamheid in acht nemen om de macht terug te winnen van de oligarchen om onszelf en onze planeet te redden?
In 2016 geloofde ik niet dat de Democratische elites Sanders zouden toestaan om de genomineerde te worden en vreesde ik, terecht, dat ze hem na de conventie zouden gebruiken om zijn aanhangers voor Hillary Clinton te laten stemmen. Ik geloof niet dat deze vijandigheid tegen Sanders in 2020 is veranderd. De diefstal is deze keer meer onbedekt, en laat daarom meer zien van de krachten die erbij betrokken zijn. Als dit alles zich ontwikkelt zoals ik verwacht en als degenen ter linkerzijde hun geloof en energie blijven steken in de Democratische Partij, zijn ze niet zomaar naïef maar medeplichtig aan hun eigen slavernij. Er zal geen succesvolle politieke beweging kunnen worden opgebouwd binnen de omhelzing van de Democratische Partij, noch zal een dergelijke beweging in één verkiezingscyclus van de grond kunnen komen. De strijd om een einde te maken aan de oligarchische heerschappij zal hard en bitter zijn. Het zal tijd kosten. Het zal zelfopoffering vereisen, inclusief aanhoudend protest en naar de gevangenis gaan. Het zal geworteld zijn in klassenstrijd. De oligarchen zullen niets ontzien om het te vermorzelen. Open, geweldloze opstand tegen de oligarchische staat is onze enige hoop. De oligarchische heerschappij moet worden vernietigd. Als we falen, zal onze democratie, en uiteindelijk onze soort, uitsterven.
Chris Hedges is journalist, Pulitzer Prize winnaar, Truthdig columnist, maker van het wekelijkse interviewprogramma “On Contact,” op RT-Amerika, en auteur. Zijn laatste boek is: “America: The Farewell Tour” (2018)
Vertaal Slag 