John Pilger: Julian Assange moet worden bevrijd, niet verraden

Op maandag 24 februari staat Julian Assange voor een Britse rechter in een proces dat moet vaststellen of hij al dan niet moet worden uitgeleverd aan de VS. Op 22 februari, de zaterdag daarvoor, vindt er in Londen een grote demonstratie plaats. Journalist en filmmaker John Pilger schreef een stuk op o.a. CounterPunch.org (18 februari 2020) om op te roepen tot steun aan Assange in deze beslissende dagen.

afbeelding: Vertaal Slag

Op zaterdag 22 februari vindt er een mars plaats van Australia House in Londen naar Parliament Square, het centrum van de Britse democratie. Mensen zullen foto’s dragen van de Australische uitgever/journalist Julian Assange, die op 24 februari voor een rechtbank staat die zal beslissen of hij al dan niet wordt uitgeleverd aan de Verenigde Staten en een ‘living death’.

Australia House

Ik ken Australia House goed. Ik ging daar vroeger als Australiër in Londen naartoe om de kranten van thuis te lezen. Het werd meer dan een eeuw geleden door koning George V geopend en heeft door zijn overdaad aan marmer en steen, kroonluchters en statige portretten, geïmporteerd uit Australië toen Australische soldaten stierven tijdens de slachtpartij van de Eerste Wereldoorlog, haar landmark, als een imperiale opeenhoping van monumentale onderdanigheid, veiliggesteld.

Als een van de oudste “diplomatieke missies” in het Verenigd Koninkrijk, verschaft dit relikwie van het rijk een aangename luizenbaan aan politici van de andere kant van de wereld: een beloonde “makker” of een verbannen onruststoker.

Het equivalent van een ambassadeur staat bekend als Hoge Commissaris. De huidige begunstigde is George Brandis, die als procureur-generaal probeerde de Australische ‘Race Discrimination Act’ af te zwakken en toestond dat er razzia’s plaatsvonden op klokkenluiders, die de waarheid openbaar hadden gemaakt over de illegale spionage van Australië op Oost-Timor tijdens onderhandelingen over de verdeling van olie en gas in dat verarmde land.

Dit leidde tot de vervolging van de klokkenluiders Bernard Collaery en “Getuige K”, op basis van onzinnige beschuldigingen. Net als Julian Assange moeten ze tot zwijgen worden gebracht in een Kafka-achtig proces en worden opgeborgen.

Australië House is het ideale startpunt voor de mars van zaterdag.

Het Grote Spel

“Ik beken”, schreef Lord Curzon, onderkoning van India, in 1898, “dat landen stukken zijn op een schaakbord waarop een belangrijk spel wordt gespeeld met als inzet wereldoverheersing.”

Wij Australiërs staan al heel lang in dienst van het Grote Spel. Nadat we onze inheemse bevolking te gronde hebben gericht in een invasie en een uitputtingsoorlog die tot op de dag van vandaag voortduurt, hebben we ons bloed vergoten voor onze imperialistische meesters in China, Afrika, Rusland, het Midden-Oosten, Europa en Azië. Geen enkel imperialistisch avontuur jegens hen, met wie we geen onenigheid hebben, is aan onze toewijding ontsnapt.

Karakteristiek daarvoor was misleiding. Toen premier Robert Menzies in de jaren zestig Australische soldaten naar Vietnam stuurde, omschreef hij ze, op verzoek van de belegerde regering in Saigon, als een trainingsteam. Het was een leugen. Een hoge functionaris van het ministerie van Buitenlandse Zaken schreef in het geheim dat “hoewel we publiekelijk hebben benadrukt dat onze hulp werd gegeven in antwoord op een uitnodiging van de regering van Zuid-Vietnam”, het bevel uit Washington kwam.

“Twee versies. De leugen voor ons, de waarheid voor hen. Maar liefst vier miljoen mensen stierven in de Vietnamoorlog.

Toen Indonesië Oost-Timor binnenviel in 1975, drong de Australische ambassadeur, Richard Woolcott, er in het geheim bij de regering in Canberra op aan om “te handelen op een manier die bedoeld zou zijn om de uitwerking op het publiek in Australië te minimaliseren en begrip tonen voor Indonesië.” Met andere woorden, liegen. Hij verwees naar de wenkende olie- en gasplundering in de Timorzee die, pochte minister van Buitenlandse Zaken Gareth Evans, “zillions” (onnoemelijk veel,vert) waard was.

In de daarop volgende genocide stierven minstens 200.000 Oost-Timorezen. Australië erkende nagenoeg alleen de legitimiteit van de bezetting.

Toen premier John Howard Australische special forces stuurde om Irak binnen te vallen met Amerika en Groot-Brittannië, loog hij – net als George W. Bush en Tony Blair – dat Saddam Hoessein massavernietigingswapens had. Meer dan een miljoen mensen stierven in Irak.

Wikileaks

Wikileaks was niet de eerste die het patroon van misdadige leugens in democratieën, die nog net zo roofzuchtig waren als in de tijd van Lord Curzon, aan de kaak stelde. De prestatie van de opmerkelijke uitgeversorganisatie opgericht door Julian Assange was het leveren van bewijs hiervan.

Wikileaks heeft ons laten weten hoe illegale oorlogen worden vervaardigd, hoe regeringen worden omvergeworpen en geweld wordt gebruikt in onze naam, hoe we worden bespioneerd via onze telefoons en beeldschermen. De echte leugens van presidenten, ambassadeurs, politieke kandidaten, generaals, gevolmachtigden en politieke fraudeurs zijn ontmaskerd. Een voor een hebben deze zogenaamde keizers zich gerealiseerd dat ze geen kleren aan hebben.

Dat was een ongekende publieke verdienste; het is vooral authentieke journalistiek, waarvan de waarde kan worden beoordeeld door de mate van beroering bij de corrupten en hun verdedigers.

In 2016 publiceerde WikiLeaks bijvoorbeeld de gelekte e-mails van John Podesta, de campagneleider van Hillary Clinton, die een direct verband onthulde tussen Clinton, de stichting die ze deelt met haar man en de financiering van het georganiseerde jihadisme in het Midden-Oosten – oftewel terrorisme.

Eén e-mail onthulde dat Islamitische Staat (ISIS) werd gefinancieerd door de regeringen van Saoedi-Arabië en Qatar, van wie Clinton enorme ‘donaties’ accepteerde. Bovendien keurde ze, als Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, ’s werelds grootste wapenverkoop ooit aan haar Saoedische weldoeners, ter waarde van meer dan $ 80 miljard, goed. Dankzij haar is de Amerikaanse wapenverkoop aan de wereld verdubbeld – om gebruikt te worden in zwaar beproefde landen zoals Jemen.

De e-mails van Podesta die werden onthuld door WikiLeaks en gepubliceerd in The New York Times, hebben een scheldcampagne zonder enig bewijs tegen hoofdredacteur Julian Assange teweeggebracht. Hij was een “agent van Rusland die bezig was om Trump te laten verkiezen”; het onzinnige “Russiagate” volgde. Dat WikiLeaks ook meer dan 800.000 vaak vernietigende documenten uit Rusland had gepubliceerd, werd genegeerd.

Het ‘lijden’ van Hillary

In een programma van Australian Broadcasting Corporation, Four Corners, werd Clinton in 2017 geïnterviewd door Sarah Ferguson. Zij begon met: “Niemand kon onberoerd blijven door de pijn op uw gezicht op [het moment van de inauguratie van Donald Trump] … Weet u nog hoe intens het voor u was?”

Nadat zij het intense lijden van Clinton had vastgesteld, beschreef de kruiperige Ferguson “de rol van Rusland” en de “schade die persoonlijk aan u werd toegebracht” door Julian Assange.

Clinton antwoordde: “Hij [Assange] wordt heel duidelijk aangestuurd door de Russische inlichtingendienst. En hij heeft gedaan wat ze wilden.

Ferguson vroeg Clinton: “Veel mensen, ook in Australië, denken dat Assange een martelaar van vrije meningsuiting en vrijheid van informatie is. Hoe zou u hem omschrijven?”

Wederom werd Clinton in staat gesteld Assange zwart te maken – een “nihilist” in dienst van “dictators” – terwijl Ferguson haar verzekerde dat zij “het icoon van uw generatie” was.

Er werd niet gerept van een gelekt document, dat door WikiLeaks was openbaar gemaakt, Libya Tick Tock genaamd, voorbereid voor Hillary Clinton, dat haar beschreef als de centrale figuur die de vernietiging van de Libische staat in 2011 aanstuurde. Dit resulteerde in 40.000 doden, de opkomst van ISIS in Noord-Afrika en de Europese vluchtelingen- en migrantencrisis.

Voor mij illustreert dit gedeelte van Clintons interview – en er zijn er nog veel meer – helder het onderscheid tussen valse en echte journalistiek. Op 24 februari, wanneer Julian Assange het Woolwich Crown gerechtshof binnenstapt, is de enige misdaad die wordt berecht: echte journalistiek.

Parameters van de ‘mainstream’

Soms wordt mij gevraagd waarom ik Assange heb verdedigd. Ten eerste hou ik van hem en bewonder ik hem. Hij is een vriend met een verbazingwekkende moed; en hij heeft een verfijnd, zwart gevoel voor humor. Hij is het absolute tegendeel van het karakter dat zijn vijanden hebben bedacht en vervolgens hebben vermoord.

Als verslaggever op plaatsen waar het onrustig is over de hele wereld, heb ik geleerd het bewijs dat ik heb gezien te vergelijken met de woorden en daden van machthebbers. Op deze manier is het mogelijk om een idee te krijgen van hoe onze wereld wordt bestuurd, verdeeld en gemanipuleerd, hoe de taal en het debat worden vervormd om propaganda te vervaardigen uit vals bewustzijn.

Wanneer we spreken over dictaturen, noemen we dit hersenspoeling: de verovering van de gedachten. Het is een waarheid die we zelden toepassen op onze eigen samenlevingen, ongeacht het bloedspoor dat naar ons terug leidt en dat nooit opdroogt.

Wikileaks heeft dit blootgelegd. Dat is de reden waarom Assange in een maximaal beveiligde gevangenis in Londen zit met het vooruitzicht van verzonnen politieke aanklachten in Amerika, en waarom hij zoveel van hen, die betaald worden om de feiten op een rijtje te zetten, in hun hemd heeft gezet. Kijk hoe deze journalisten zich nu indekken, nu het tot hen doordringt dat de Amerikaanse fascisten die voor Assange zijn gekomen, ook voor hen kunnen komen, niet in het minst die van de Guardian die samenwerkten met WikiLeaks, prijzen wonnen en lucratieve boek- en Hollywooddeals binnenhaalden op basis van zijn arbeid, voordat ze zich tegen hem keerden.

In 2011 zei David Leigh, de “onderzoeksredacteur” van de Guardian, tegen studenten journalistiek aan de City University in Londen, dat Assange “behoorlijk gestoord” was. Toen een verbaasde student vroeg waarom, antwoordde Leigh: “Omdat hij de parameters van conventionele journalistiek niet begrijpt”.

Maar het is juist omdat hij begreep dat de “parameters” van de media vaak gevestigde en politieke belangen beschermde en niets van doen had met transparantie, dat het idee van WikiLeaks zo aantrekkelijk was voor veel mensen, vooral jongeren, die terecht cynisch zijn over de zogenaamde “mainstream”.

Leigh dreef de spot met het idee dat Assange, als hij eenmaal is uitgeleverd, uiteindelijk “een oranje jumpsuit” zou dragen. Dit waren dingen, zei hij, “die hij en zijn advocaat zeggen om zijn paranoia te voeden”.

175 jaar gevangenisstraf

De huidige Amerikaanse aanklachten tegen Assange richten zich op de Afghaanse- en Irakese Logs, die de Guardian publiceerde en waar Leigh aan werkte, en op de Collateral Murder-video die laat zien hoe een Amerikaanse helikopterploeg burgers neerschiet en die misdaad viert. Voor deze journalistiek wordt Assange geconfronteerd met 17 aanklachten van “spionage”, waar gevangenisstraffen van in totaal 175 jaar op staan.

Of zijn gevangenisuniform een “oranje jumpsuit” is of niet, Amerikaanse gerechtelijke dossiers, ingezien door de advocaten van Assange, maken duidelijk dat Assange, zodra hij wordt uitgeleverd, onderworpen zal zijn aan speciale administratieve maatregelen, bekend als SAMS. Een rapport van Yale University Law School en het Center for Constitutional Rights uit 2017 beschreef SAMS als “de donkerste uithoek van het Amerikaanse federale gevangenissysteem” dat “de wreedheid en isolatie van maximale bewakingseenheden combineert met extra beperkingen die individuen nagenoeg elke verbinding met de menselijke wereld ontzeggen… Het netto-effect is het afschermen van deze vorm van foltering van elk echt kritisch openbaar onderzoek.”

Dat Assange altijd gelijk heeft gehad en dat hem naar Zweden brengen bedrog was, dat diende als dekmantel voor een Amerikaans plan om hem “over te leveren”, wordt nu eindelijk duidelijk voor velen die het onophoudelijke karaktermoordgerucht hebben geslikt. “Ik spreek vloeiend Zweeds en kon alle originele documenten lezen”, zei Nils Melzer, de VN-rapporteur voor foltering onlangs, “ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. Volgens de getuigenis van de vrouw in kwestie had er nooit een verkrachting plaatsgevonden. En niet alleen dat: de getuigenis van de vrouw werd later gewijzigd door de politie van Stockholm, zonder haar betrokkenheid, om het op de een of andere manier op een mogelijke verkrachting te laten lijken. Ik heb alle documenten in mijn bezit, de e-mails, de sms-berichten.”

Keir Starmer is momenteel verkiesbaar als leider van de Labourparty in Groot-Brittannië. Tussen 2008 en 2013 was hij Director of Public Prosecutions en verantwoordelijk voor de Crown Prosecution Service (CPS). Volgens ‘Freedom of Information’-onderzoek van de Italiaanse journaliste Stefania Maurizi, probeerde Zweden de Assange-zaak in 2011 te laten vallen, maar een CPS-functionaris in Londen zei tegen de Zweedse officier van justitie dat deze niet als “gewoon een uitlevering” moest worden behandeld. In 2012 ontving ze een e-mail van de CPS: “Waag het niet koude voeten te krijgen!!!” Andere e-mails van de CPS zijn verwijderd of gewijzigd. Waarom? Keir Starmer moet zeggen waarom.

Voorin de demonstratie van zaterdag zal John Shipton, Julians vader, meelopen. Zijn onvermoeibare steun voor zijn zoon is het tegenovergestelde van de samenspanning en wreedheid van de Australische regeringen, ons vaderland.

De schande van Australische autoriteiten

Het benoemen van de schande begint bij Julia Gillard, de Australische premier van de Labourparty die in 2010 WikiLeaks wilde criminaliseren, Assange arresteren en zijn paspoort ongeldig maken – totdat de Australische federale politie haar erop wees dat dit niet was toegestaan en dat Assange geen misdaad had begaan.

Terwijl de regering Gillard ten onrechte beweerde hem consulaire bijstand te geven in Londen, was het het schandelijke in de steek laten van haar staatsburger dat ertoe leidde dat Ecuador Assange politiek asiel verleende in hun Londense ambassade.

In een daaropvolgende toespraak voor het Amerikaanse congres, brak Gillard, als lieveling van de Amerikaanse ambassade in Canberra, alle records van hielenlikkerij (volgens de website Honest History) toen ze keer op keer de loyaliteit verklaarde van Amerika’s “vrienden van Down Under”.

Vandaag, terwijl Assange in zijn cel wacht, reist Gillard de wereld rond en promoot zichzelf als feministe die bezorgd is over de “mensenrechten”, vaak samen met die andere rechtse feministe Hillary Clinton.

De waarheid is dat Australië Julian Assange had kunnen redden en hem nog steeds kan redden.

In 2010 had ik een ontmoeting met een prominent liberaal (conservatief) parlementslid, Malcolm Turnbull. Als jonge advocaat in de jaren 1980, had Turnbull met succes de pogingen van de Britse regering aangevochten om de publicatie van het boek ‘Spycatcher’ te verhinderen, wiens auteur Peter Wright, een spion, de Britse “deep state” had blootgelegd.

We spraken over zijn beroemde overwinning van vrije meningsuiting en publiceren en ik beschreef de gerechtelijke dwaling die Assange stond te wachten – het bedrog van zijn arrestatie in Zweden en het verband met een Amerikaanse aanklacht die de Amerikaanse grondwet en de regels van het internationale recht versnipperde.

Turnbull leek oprechte interesse te tonen en een assistent maakte uitvoerige aantekeningen. Ik vroeg hem om een brief aan de Australische regering van Gareth Peirce te bezorgen, de beroemde Britse mensenrechtenadvocaat die Assange vertegenwoordigt.

In de brief schreef Peirce: “Gezien de omvang van de openbare discussie, vaak op basis van volledig valse veronderstellingen … is het heel moeilijk om elke vermoeden van onschuld voor [Julian Assange] te behouden. De heer Assange hangt nu niet één maar twee Damocleszwaarden boven het hoofd, van mogelijke uitlevering aan twee verschillende rechtsgebieden voor twee verschillende vermeende misdaden, waarvan geen van beide misdaden zijn in zijn eigen land, en dat zijn persoonlijke veiligheid in gevaar is gekomen in omstandigheden die zeer politiek geladen zijn”.

‘Turnbull beloofde de brief te bezorgen, te volgen wat er mee gebeurde en me iets te laten weten. Ik heb hem vervolgens verschillende keren geschreven, gewacht en niets gehoord.

In 2018 schreef John Shipton een diep ontroerende brief aan de toenmalige premier van Australië met het verzoek om de diplomatieke macht waarover zijn regering beschikte uit te oefenen en Julian naar huis te brengen. Hij schreef dat hij vreesde dat als Julian niet zou worden gered, er een tragedie zou ontstaan en zijn zoon in de gevangenis zou sterven. Hij ontving geen antwoord. De premier was Malcolm Turnbull.

Toen de huidige premier, Scott Morrison, een voormalige public-relationsman, werd ondervraagd over Assange, antwoordde hij op zijn gebruikelijke manier: “He should face the music!” (Hij moet zijn straf accepteren, vert).

Wanneer de mars van zaterdag de Parlementsgebouwen bereikt, zullen naar verluidt “de moeder van alle parlementen”, Morrison, Gillard, Turnbull en allen die Julian Assange hebben verraden, ter verantwoording moeten worden geroepen; de geschiedenis en het fatsoen zullen hen, of degenen die nu zwijgen, niet vergeten.

En als er nog enig gevoel van rechtvaardigheid over is in het land van Magna Carta, moet de aanfluiting die de rechtszaak tegen deze heroïsche Australiër is, beëindigd worden. Wees op je hoede, allemaal.

Zie ook over de journalist John Pilger : Pilger, Burchett en Assange: Drie uitzonderlijke journalisten die de macht met de waarheid confronteerden